ز شوقت جان چه باشد تا فشاند

بسر در راه تو انسان نماند

سخن باقیست آخرگه بخواند

وگر خواند که اینجا بازداند

در آن اصل ارچه باشد مینداند

دم عین العیان او کی تواند

دل پاکیزه باید کین بداند

وگرنه هر کسی این را نخواند

قلم بنوشت و غافل مینداند

که هم لوح و قلم این سرّ بخواند

دل بیدار از جان میستاند

همی منشور عشقش باز خواند

بیان ما یقین عاقل نداند

وگر داند بکل حیران بماند

حقیقت بود حق پنهان نماند

مر این معنی به جز واصل نداند

همه عشقست و راز جمله داند

حقیقت قصهها مر عشق خواند

تو اوئی این زمان عطّار داند

که از تو گوید و او راز خواند

بگو او را که تا این سرّ بداند

کتاب بیهده چندین نخواند

در این معنی هر آنکو مینداند

وگر داند یقین حیران بماند

ولیکن نقطه در وی محو ماند

بدانم تا که این مرموز داند

که را زهره است تا جوهر ستاند

در این دریای او غرقه نماند

اگر این یادگار اینجا بماند

کسی کاینجادل و جان برفشاند

چو بردیدار تو او جان فشاند

در این اسرار تو کی جان بماند

دمی عطّار بی یادت تواند

دم اینجا زد که داند او نماند

حقیقت جانم اکنون جان فشاند

بخونِ او در این ره جا نماند