بگفت این و چو سرو از جای برخاست

جبین را کج گرفت و فرق را راست

لب‌ِ چون ناردانم بین چه خُرد است

که نار‌م را ز بُستان دزد برده است

درختی کز جوانی کوژ برخاست

چو خشک و پیر گردد کی شود راست‌؟

و گر بر من نخواهد شد دلت راست

به دشواری توانی عذر آن خواست

نکیسا بر طریقی کان صنم خواست

فرو گفت این غزل در پرده راست

همیلا را نکیسا یار شد راست

سمن‌ترک از برای باربد خواست

درختی کاول از پیوند کژ خاست

نشاید جز به آتش کردنش راست

از آن ترسم که گرد این مثل راست

که آن شه گفت کو را کس نمی‌خواست

ز روی دشت بادی تند برخاست

هوا را کرد با خاک زمین راست

که جز شیرین که در خاک درشت است

کسی از بهر کس خود را نکشته است

گهی نیشی زند کاین نوش اعضاست

گه آرد ترشیی کاین دفع صفراست

سخنهای کهن زالی مطراست

و گر زال زر است انگار عنقاست

که‌ای گیتی نگشته حق‌شناس‌ت

ز بهر چیست چندینی سپاس‌ت

دلش را وصل آن زن آرزو خاست

ولیکن می‌نشد آن آرزو راست

زنش گفت این نگردد هرگزت راست

که از من خواجهٔ تو این بسی خواست

بدو گفتند کین هر ساله پیداست

خراج او بود سیصد درم راست

ز رنج و مبتلائی‌شان خبر خواست

فرو گفتند حالی آن خبر راست

پس آنگه از غلام آن خواجه درخواست

که برگوید گناه خویشتن راست

پس اعرابی بدو گفتا بگو راست

که امروز از من این خوف تو برخاست

چو دست خود بدو بنمود برخاست

ازان صوفی غافل داد می‌خواست