بده او را جوان پاکبازی

سرورش از شراب خانه سازی

قوی بازوی او مانند حیدر

دل او از دو گیتی بی نیازی

ز علم چاره سازی بی گدازی

بسی خوشتر نگاه پاک بازی

نکو تر از نگاه پاک بازی

ولی از هر دو عالم بی نیازی

اروپایی بدان گردن فرازی

نداند راه و رسم بچّه بازی

به قربانت مگر سیری؟ پیازی؟

که توی بُقچه و چادر نمازی؟

تو آهویی مکن جانا گرازی

تو شاعر نیستی تصنیف‌سازی

بسامحسوس‌، کان‌وهم‌است‌و بازی

بسا دیدن که کذبست و مجازی

قناعت شد ز ملا سعد تازی

به «‌وطواط‌» و به «‌شمس‌قیس‌» رازی

گرت باید به گیتی سر فرازی

بکن در خویش کسب بی نیازی

من این دانم که حق با بی‌نیازی

کند با مشت خاکی عشقبازی

«دعا گویم، به نام نیزه‌بازی

خورم با چای، نان پادرازی»

چه خوانی بندگی را بی نیازی

چه نامی عجز را گردنفرازی

دچار زحمتی تا صید آزی

اگر زین دام رستی، بی‌نیازی

بچشمه، ماهیان سرمست بازی

بسبزه، طائران در نغمه‌سازی

فرامش کرده آن گردن فرازی

شده آماده بهر چاره‌سازی

خوش آنکس، کز سر صدق و نیازی

کند در سجدگاه دل، نمازی

ثریا کرد با من تیغ‌بازی

عطارد تا سحر، افسانه‌سازی