به قربانت مگر سیری؟ پیازی؟

که توی بُقچه و چادر نمازی؟

تو آهویی مکن جانا گرازی

تو شاعر نیستی تصنیف سازی

بسامحسوس‌، کان‌وهم‌است‌و بازی

بسا دیدن که کذبست و مجازی

قناعت شد ز ملا سعد تازی

به «‌وطواط‌» و به «‌شمس‌قیس‌» رازی

گرت باید به گیتی سر فرازی

بکن در خویش کسب بی نیازی

من این دانم که حق با بی‌نیازی

کند با مشت خاکی عشقبازی

«دعا گویم، به نام نیزه‌بازی

خورم با چای، نان پادرازی»

چه خوانی بندگی را بی نیازی

چه نامی عجز را گردنفرازی

دچار زحمتی تا صید آزی

اگر زین دام رستی، بی‌نیازی

بچشمه، ماهیان سرمست بازی

بسبزه، طائران در نغمه‌سازی

فرامش کرده آن گردن فرازی

شده آماده بهر چاره‌سازی

خوش آنکس، کز سر صدق و نیازی

کند در سجدگاه دل، نمازی

ثریا کرد با من تیغ‌بازی

عطارد تا سحر، افسانه‌سازی