دگر دیبای رومی بیست خروار

به گونه همچو نو بشکفته گلنار

چو شهرو دید چندین گونه گون بار

چه از گوهر چه از دیبا و دینار

سپه را سوی مغرب برد هموار

که آنجا بود در چه مانده سالار

یکی بی اسپ همواره عنان‌دار

یکی دیگر چو ماراَفسای با مار

نبود از داد جویان هیچ کس یار

که فرّخ بود پیوندش بِدان کار

چنان شیری که بیند گور بسیار

و یا مفلس که یابد گنج شهوار

دل ویرو پر از پیکان تیمار

هم از مادر هم از خواهر به آزار

بس است این درد عاشق را که هموار

بود با درد عشق و حسرت یار

ترا سال اندک و جوینده بسیار

تو بی غدر و هوادارانت غدار

برو دل خوش کن و او را میازار

که نازارد شهان را هیچ هشیار

چو با ویرو بدم خرمای بی خار

کنون خاری که خارما ناورم بار

چه بدتر زانکه دو یار وفادار

به هم باشد سال و ماه بسیار

ز بهر مردم بیگانه صد کار

به نام و ننگ باید کرد ناچار

همی گفت آه از بخت نگونسار

که یکباره ز من گشته‌ست بیزار

لبان چون مشتری فرخنده کردار

همه ساله شکر بار و گهر بار

قبا بر وی نکوتر بود صد بار

که نقش چینیان بر بتّ فرخار

چو رویش دید رضوان داد اقرار

که بر حوران جزین کس نیست سالار

بپرسیدند چون دو مهربان یار

به خوشی یکدگر را مهربانوار

وگرچه بخت با من خورد زنهار

مرو را بخت فرخ باد و بیدار

سحرگاهان چنان گریم به تیمار

که ابر دی‌مهی بر شخّ کهسار