رخ درویش ِ بی‌دل ز‌آن نظاره

ز چشم ِ درفشان شد پر ستاره

ولی بر بام این زندان ستاره

ز خلقان عمر دزدد آشکاره

دمی این جوز زرین ستاره

برین گنبد نشد سیر از نظاره

پیاده چون ببینی بر کناره

که فرزین شد ترا گیرد سواره

ندیده بود اندر ده مناره

تعجب کرد و آمد در نظاره

سلیم القلب بر روی مناره

روان شد عالمی در وی نظاره

از آن سر داد بر باد آشکاره

که مسجد برد برتر از مناره

چو شیرم گشت مویم در نظاره

هنوز از حرص هستم شیرخواره

اگر برگویم این راز آشکاره

بیک ساعت کنندم پاره پاره

مریز از پشت خود این آب‌پاره

که در پشت تو گردد پشت‌واره

ز پیچیدن نبودش هیچ چاره

شد القصه ز نقصان پاره پاره

حسودت سنگ بر دل پاره پاره

چو سنگ آتش آمد زخم خواره

چو زخمی شد ز چوگانش آشکاره

بیک ره گشت گوی مه دو پاره

ز زهرش چون جگر شد پاره پاره

ز غصّه گشت خونین سنگ خاره

رفیقی داشتم عالی ستاره

دلی چون آفتاب وشعر باره

ز رنج شیر و تفت آشکاره

بنالید آن شکر لب شیرخواره

بدینسان مانده بود آن ماهپاره

که تا برچرخ پیدا شد ستاره

که داند تا چرا این هر ستاره

درستی مینماید پاره پاره

بصد چشمی چو نرگس در نظاره

بگل بر، خون گرسته هر ستاره

ز خون دیدهٔ آن ماهپاره

شفق گشته هلالی گوشواره