چو دیدار ترا در چشم آرم

چو مردم آشنا در چشم دارم

ز بی خوابی سرشکم میشمارم

بران بیرنگ صورت مینگارم

ز یک یک مژه چندان اشک بارم

که یاران را از آن در رشک آرم

همه روز از خروش دل نزارم

بسان نای و چون نی ناله دارم

مکن با من که من بیمار زارم

که این جز از تو باور می ندارم

مکن ای ماه، تن در ده به کارم

که پر کردی ز خون دل کنارم

تو بودی کار ساز و ساز گارم

تو بودی مهربان و راز دارم

شبانروزی دگر کاری ندارم

مگر بنشسته روز و شب شمارم

همه شب خون دل از چشم بارم

خیالت را چگونه چشم دارم

اگر درمان نخواهد کرد یارم

ز عشقش کشتهیی انگار زارم

کنون دریا نشینی کاردارم

که درّم را ز دریا باز آرم

چو در دریا بود آغشته یارم

چو دریا خویش را سرگشته دارم

بخسرو گفت کای دیرینه یارم

چو میبینی که شد دریا کنارم

بخوردم خون دل دیگر ندارم

کنون بی رویش از چشمم چه بارم

گلی از عشق تو در سینه دارم

که خاری میشود گر دم برآرم

چو از چشمم هزاران چشمه بارم

زمین دل همه تخم تو کارم

زمین دل بران چشمه بکارم

اگر آبی بسر آید ببارم

چو دایم بر سر این کشتزارم

تو خوش بنشین که من برگی ندارم

چو هجرت کرد چون مویی نزارم

ز تو بس باد مویی یادگارم

حضوری بخش ای پروردگارم

که من غایب شدن طاقت ندارم