که من با اینکه با کثرت دو چارم

بمحو و محق و طمس امیدوارم

حجاب از رخ فکن دلبر که زارم

مرا مگذار اندر انتظارم

بگیر از روی ماهت برقع ناز

که دور از نور رخسارت به نارم

یکی سرگشته‌ام در دشت عشقت

[...]

خرد بر چهرهٔ تو پرده ها بافت

نگاهی تشنهٔ دیدار دارم

در افتد هر زمان اندیشه با شوق

چه آشوب افکنی در جان زارم

نه من بر مرکب ختلی سوارم

نه از وابستگان شهریارم

مرا ای همنشین دولت همین بس

چوکاوم سینه را لعلی بر آرم

هوای خانه و منزل ندارم

سر راهم غریب هر دیارم

سحر می گفت خاکستر صبا را

«فسرد از باد این صحرا شرارم

گذر نرمک ، پریشانم مگردان

[...]

چسان احوال او را بر لب آرم

تو می بینی نهان و آشکارم

ز روداد دو صد سالش همین بس

که دل چون کنده قصاب دارم

مسلمانم غریب هر دیارم

که با این خاکدان کاری ندارم

به این بی طاقتی در پیچ و تابم

که من دیگر به غیر الله دچارم

دمید آن لاله از مشت غبارم

که خونش می تراود از کنارم

قبولش کن ز راه دلنوازی

که من غیر از دلی ، چیزی ندارم

نخستین لاله صبح بهارم

پیا پی سوزم از داغی که دارم

بچشم کم مبین تنهائیم را

که من صد کاروان گل در کنارم

به عالم خوش دل از این چار یارم

فدای خاک پای هر چهارم

تو را من جان عارف دوست دارم

ز مهرست این که گَه پشتت بخارم

به دنیا بس همین یک افتخارم

که یک ایرانیِ والاتبارم

تَمُرتاشا ز بی‌مهریت زارم

زچون‌تودوست‌ازخودشرمسارم‌

فرامش کرده‌ای جاناکه عمریست

تو را از جان و از دل دوستارم

حضور شه ز یاران غافلت کرد

[...]

کنون کاندر سرای مستشارم

به یادت این بدیهه می‌نگارم

سخن کوته جمال روزگارم

سرورم بهجتم عیدم بهارم

نویدی داد هر مرغی ز کارم

گهرها کرد هر ابری نثارم

از آن رو، تیرگی را دوستارم

که چشم روشنی دیدن ندارم

چه ترسانی ز آسیب شرارم

چه کردم تا بسوزد روزگارم