بنه تن تا بمالد روزگارت

که هم خواهد بُدن در دهر کارت

چنین من پایدار و پایدارت

همی بینم جهانی آشکارت

چو تو آگاه باشی رازدارت

کند با خویشتن ناگاه یارت

چراو چون بگو با این چکارت

که بیشک خشم گیرد یار غارت

ریاضت کش که آخر مرد کارت

نمودارست مر دیدار یارت

به آبِ پاکِ معنی کن طهارت

فرو میران در اینجاگاه نارت

ببُر سر تا شود گنج آشکارت

چنین اینجا قلم راندست یارت

بقدر عقل میگوئی که یارت

درونم لیک جان ناپایدارت

همه اسرارها بخشید یارت

که او اندر ازل بُد دوستدارت

چو بخشیدست اینجا کردگارت

مقام قرب با دیگر چکارت