دری بست و دو در همبرش بگشاد

چراغی برد و شمعی باز بنهاد

چو دایه کرد چندین پندها یاد

چه آن گفتار دایه بود و چه باد

قضا بارید بر من سیل بیداد

قدر آهیخت بر من تیغ فولاد

که داند کرد یک یک در سخن یاد

که شاهنشاه وی را چه فرستاد

همی گفتی چرا خوانید فریاد

شما را از جهان باری چه افتاد

اگرچه من همی سوزم ز بیداد

دل او بر چنین آتش مسوزاد

درود و تندرستی مر ترا باد

مباد از بخت بر جان تو بیداد

به چاره آسیا سازند بر باد

بر آرند از میان رود بنیاد

ترا دایه ز هر دردی فدا باد

غم تو مشنواد و بد مبیناد

پناه من به هر کاری خرد باد

که جوید راستی و پرورد داد

هزاران دام پیش ویس بنهاد

هزاران در ز پیش دلش بگشاد

ترا پاسخ نداد آن سرو آزاد

بلی دشنام صد گونه به من داد

رمیده گور در داهولش افتاد

وز افسونش به بند آمد سر باد

چو بشنید این سخن ویس پری‌زاد

به شرم و ناز و گشی پاسخش داد

همانگاه نامه زی رامین فرستاد

که ما بی تو دل آزاریم و ناشاد

پس آنگه نزد ویرو کس فرستاد

بخواند و کرد با او یک به یک یاد

روانم نه چنان در آتش افتاد

که آید هیچ پند او را به فریاد

تن سیمینش را لرزه بیفتاد

تو گفتی سرو بد لرزند از باد

چرا خوانی ز یزدان خیره فریاد

که در گیتی بهشت خود ترا داد

پس آنگه بردگان را کرد آزاد

کلید گنجها مر شاه را داد