ز دست تو من کار اوفتاده

بیکبار از دو خر ماندم پیاده

کجا در تو رسد سگ با قلاده

چو تو بر گاو افگندی لُباده

دهن چون پستهٔ خندان گشاده

شکر بر لعل او دندان نهاده

بگل گفت ای خرد بر باد داده

همانا نیستی تو شاهزاده

تویی چون چشمهٔ نیسان گشاده

منم چون تشنه حالی جان بداده

تویی تیغی چو آتش برگشاده

منم در پیش تیغت سر نهاده

عروسان چمن برقع گشاده

هزاران بچهٔ بی شوی زاده

گل شیرین بشکّر لب گشاده

فسون میخواند سر بر خط نهاده

بر شه دید هرمز ایستاده

مرّصع افسری بر سر نهاده

چو ضایع گشت اسب شاهزاده

قدم می‌زد رخی پر خون پیاده

به‌سوی تختش آمد شاهزاده

همه دل‌ها سوی آن ماه داده

به رگ در شد دل در خون نهاده

برای دستبوس شاهزاده

مگر گردد دلم لختی گشاده

وگرنه می‌روم بیرون پیاده

چو بر خر پشته آمد شاهزاده

دو زن را دید بر روی اوفتاده

سرایی دید ایوان برگشاده

نشسته گلرخ و شمعی نهاده

هزاران سرو بر پای ایستاده

خرد بر پای ایشان سر نهاده

فروغ روی چندان حور زاده

جهانی را بهشتی نور داده

بباد صبح در تختی نهاده

چو آتش جمله در تختی فتاده

چنان بی کفش رفت آن شوم زاده

که مرد کفش دردامن پیاده

کنون هم گلرخ و هم شاهزاده

گهی شکّر خورند و گاه باده