به وقت خوشدلی چون شمع پرتاب

دهن پر خنده داری دیده پر آب

چو عاجز گشت ازین خاک جگرتاب

چو نیلوفر سپر افکند بر آب

نیای خویشتن را دید در خواب

که گفت ای تازه خورشید جهان تاب

تن سیمینش می‌غلطید در آب

چو غلطد قاقمی بر روی سنجاب

در آب چشمه سار آن شکر ناب

ز بهر میهمان می‌ساخت جلاب

ز شرم چشم او در چشمه آب

همی لرزی چون در چشمه مهتاب

دل خسرو بر آن تابنده مهتاب

چنان چون زر در آمیزد به سیماب

دگر ره گفت از این ره روی برتاب

روا نبود نمازی در دو محراب

برون آمد گلی از چشمه آب

نمی‌گویم به بیداری که در خواب

چو خسرو دور شد زان چشمه آب

ز چشم آب‌ریزش دور شد خواب

شه از نیرنگ این گردنده دولاب

عجب در ماند و عاجز شد درین باب

به استقبال شد با نزل و اسباب

نثار افشاند بر خورشید و مهتاب

دگر روزینه کز صبح جهان تاب

طلی شد لعلی بر لولوی خوشاب

خمار ساقیان افتاده در تاب

دماغ مطربان پیچیده در خواب

نخست از من قناعت کن به جلاب

که حلوا هم تو خواهی خورد مشتاب

و گر جان گردد از رویت عنان‌تاب

بود جان را عروسی لیک در خواب

چو وقت آمد ملک را گفت بشتاب

مبارک طالع است این لحظه دریاب

گهی بر شکر از بادام زد آب

گهی خائید فندق را به عناب

بهاری تازه چون رخشنده مهتاب

ز هم بگسست چون بر خاک سیماب

کنون وقت شکیبائیست مشتاب

که بر بالا به دشواری رود آب