هوای ابرو بیم آفتابست

همانا ترک آرایش صوابست

بشمعی کش سخن با آفتابست

بفانوسی که یک نامش نقابست

کنون شهری ز تعمیرت خرابست

گر از آتش برون آئی ثوابست

چنان قصاب را دکان خرابست

ک بزم می پرستان بی کبابست

درین دریا گل افزون از حبابست

زرنگ هر گلی نقشی بر آبست

در آب و رنگ چون جام شرابست

چه حاجت اینکه گویم آفتابست

گل زردش که دریا را نقابست

بساطش پهن تر از آفتابست

به پیش تیغ خور زانسان حجابست

که هر برگیش ابر آفتابست

بنوعی از بلندی کامیابست

که هر شاخیش معراج سحابست

خیالت حاضر و آن نیز خوابست

غلط پنداشتم آب و سرابست

وجود من کنون نقش بر آبست

چو دریا خشک شد ماهی کبابست

گذشتن زآن نه حد آفتابست

که چرخ آنجا پل آن سوی آبست

نفس را الفت دل پیچ و تابست

گره در رشتهٔ موج از حبابست

درین محفل ز قحط نشئهٔ درد

اثر لب تشنهٔ اشک کبا‌بست

درنگ از فرصت هستی مجویید

[...]

بده جامی که بس حالم خرابست

دل اندوهناکم در عذابست

دل من همچو رستم در عتابست

چو توران ملک سلم از او خرابست

رقیب گرسیوز و فایز سیاوش

فرنگیس عشق و دل افراسیابست

به رویش زلف اندر پیچ و تابست

همان این اضطراب از التهابست

از آن فایز سیه فام است زلفش

که دایم در جوار آفتابست

نه هر بالانشینی ماهتابست

نه هر سنگ و گلی در خوشابست

نه هر کس شعر گوید فایز است او

نه هر ترکی زبان افراسیابست

برو قاصد که در رفتن ثوابست

به تعجیلی برو حالم خرابست

به تعجیلی برو در پیش دلبر

بگو فایز دمادم در عذابست

عرق بر چهره ات گل یا گلابست

و یا پروین به روی ماهتابست؟

نشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آبست؟

نه هر رخشنده کوکب آفتابست

نه هر پیغمبری صاحب کتابست

نه هر شیرین شود معشوقه، فایز!

نه هر آب روان بینی گلابست