ز آهش آسمان را دل کبابست

جهان را چشم‌ها زین غم پر آبست

دل من از غم عشقت خرابست

جگر بر آتش هجران کبابست

نظر بر حال زارم کن که لِلّه

نظر بر خستگان کردن ثوابست

طبیب من تویی آخر دوایی

[...]

به تابستان خوشی در ماهتابست

که در عکس رخش در ماه تابست

به بستان نرگس مخمور در صبح

ز چشم سرخوشت مست و خرابست

نه مستست و نه مخمور و نه هوشیار

[...]

ز فانوس خیال چرخ پا بست

فراغ عاشقان صورت کجا بست

تجلی را بشب کشف حجابست

چه بیند دیده یی کو مست خوابست

هوای ابرو بیم آفتابست

همانا ترک آرایش صوابست

بشمعی کش سخن با آفتابست

بفانوسی که یک نامش نقابست

کنون شهری ز تعمیرت خرابست

گر از آتش برون آئی ثوابست

چنان قصاب را دکان خرابست

ک بزم می پرستان بی کبابست

درین دریا گل افزون از حبابست

زرنگ هر گلی نقشی بر آبست

در آب و رنگ چون جام شرابست

چه حاجت اینکه گویم آفتابست

گل زردش که دریا را نقابست

بساطش پهن تر از آفتابست

به پیش تیغ خور زانسان حجابست

که هر برگیش ابر آفتابست

بنوعی از بلندی کامیابست

که هر شاخیش معراج سحابست

خیالت حاضر و آن نیز خوابست

غلط پنداشتم آب و سرابست

وجود من کنون نقش بر آبست

چو دریا خشک شد ماهی کبابست

گذشتن زآن نه حد آفتابست

که چرخ آنجا پل آن سوی آبست

نفس را الفت دل پیچ و تابست

گره در رشتهٔ موج از حبابست

درین محفل ز قحط نشئهٔ درد

اثر لب تشنهٔ اشک کبا‌بست

درنگ از فرصت هستی مجویید

[...]

بده جامی که بس حالم خرابست

دل اندوهناکم در عذابست

نه هر رخشنده کوکب آفتابست

نه هر پیغمبری صاحب کتابست

نه هر شیرین شود معشوقه، فایز

نه هر آب روان بینی گلابست