چو آدم را فرستادیم بیرون

جمال خویش بر صحرا نهادیم

جمال ما ببین کاین راز پنهان

اگر چشمت بود، پیدا نهادیم

تعین نقطهٔ وهمی است برعین

چو عینت گشت صافی عین شد غین

زما تا حضرتش نه فصل ونه بین

ولی مهجور ازو هم علم و هم عین

اگر صد سال از ایشان باز گویم

همان سرگشته تر هر دم ز گویم

ز عقل و دانش هر کس فزونند

خدا داند مرایشان را که چونند

کسی طوفان بی دینی نبیند

[...]

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

نه در مسجد گذارندم که رندی

نه در میخانه کاین خمار، خام است

میان مسجد و میخانه راهیست

غریبم، عاشقم، آن ره کدام است

به عالم هر دلی کو هوشمند است

به زنجیر جنون عشق بند است

به کف دارند خلقی نقد جان‌ها

سرت گردم مگر بوسی به چند است

بهائی گرچه می‌آید ز کعبه

[...]

تو هر رنگی که خواهی جامه می‌پوش

که من آن قد رعنا می‌شناسم

دودست این جهان و آن جهان پوچ

کچه پیش من است این پوچ و آن پوچ

پس و پیش وجود ای شاه کونین

تویی پیدا و روشن عین در عین

بجز تو کس ندانم در جهان من

نبینم جز رخت در این و آن من

کسی کو برگزینندش به عالم

[...]

درین خانه نمی‌یابم جز او کس

تو هشیاری درآ شاید ببینی

من از عالم ترا تنها گزیدم

روا داری که من تنها نشینم

ز اهل دانش وارباب معنی

سؤوالی دارم اندر باب معنی

نخست از فکر خویشم در تحیر

چه چیزاست آن که خوانندش تفکر

روا باشد اناالحق از درختی

روا نبود چرا از نیک بختی

تو پنداری جهانی غیر ازین نیست

زمین و آسمانی غیر ازین نیست

چو آن کرمی که در پیله نهان است

زمین و آسمان او همان است

بود سوزن به از تیغ برنده

[...]

ندارد شبهه، چه هشیار و چه مست

که فی الواقع نشان از هستی هست

پس او وحدت او جز یکی نیست

مرا باری درین معنی شکی نیست

چو وحدت دان تو باقیِ صفاتش

[...]

اگر آهی کشم صحرا بسوزم

جهان را جمله سر تا پا بسوزم

بسوزم عالم ار کارم نسازی

چه فرمایی بسازی یا بسوزم

منم زرکوب و محصولم ز صنعت

بجز فریادی و بانگی نباشد

همیشه در میان زر نشینم

ولیکن هرگزم دانگی نباشد

چو من هرکس ازین می خورد جامی

نمی‌داند حلالی از حرامی

ز ننگ کفر و ایمان درگذشتم

نهادم خوش برون از هردو گامی