ز راستی و بلندی که مر ترا بالاست

به وصفت اندر، معنی بلند گردد و راست

اگر چه تنها باشد همه جهان با اوست

و گرچه با او باشد همه جهان تنهاست

گناه دشمن پوشد چو تیره گشت بعفو

بچیرگی در عفو از شمایل حکماست

عجب مدار ز من گر مدیح او گویم

[...]

اگر بزرگی و جاه و جلال در درم است

ز کردگار بر آن مرد کم درم ستم است

نداد داد مرا چون نداد گربه مرا

تو را از اسپ و خر و گاو و گوسفند رمه است

یکی به تیم سپنجی همی نیابد جای

[...]

در قناعت و توفیق دین و مذهب راست

بروزگار تو ، ای فخر کاینات ، کراست؟

برون ز راه تو هر راه کاندر آفاقست

غریق بیم و امید و اسیر روی و ریاست

فزایش سخن و نکتۀ بدیع تو را

[...]

سرشک ابر به کردار لؤلؤ لالاست

نسیم باد به کردار عنبر ساراست

سپاه برف رمید و سپاه لاله رسید

خروش زاغ نشست و خروش فاخته خاست

به هر کجا نگری پیش چشم تو گهر است

[...]

نگار من به لطیفی بسان پاک هواست

مرا بدو چو خرد را بجان پاک هواست

اگر چو ابر شد از اشگ چشم من نشگفت

که چون هوا شدم از عشق و جای ابر هواست

بدر و زر دیبا آراستم دو چشم دوزخ

[...]

بنظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست

مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست

سخن که نظم دهند آن درست باید و راست

طریق نظم درست اندر این زمانه جزاست

سخن که من بنگارم به نظم اگر دگری

به نثر خوب گزارد چنان گزارد راست

ز حسن خالی دارم ز لفظ ناقص پاک

[...]

به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست

مرا سزاست که امروز نظم و نثر مراست

به هیچ وقت مرا نظم و نثر کم نشود

که نظم و نثرم دُرّ است و طبع من دریاست

به لطفِ آبِ روان است طبع من لیکن

[...]

چهارشنبه بتا نوبت عطارد راست

نشاط باید کرد و نبید باید خواست

بتا عطارد جادو و چشم تو جادو

ازین دو جادوگر مظلمت کنیم رواست

به پیش شاه ملک ارسلان بن مسعود

[...]

عنان همت مخلوق اگر به دست قضاست

چرا دل تو چراگاه چون و چند و چراست؟

گر اعتقاد درست است، اعتراض محال

ور اعتراض ثواب است، اضطراب خطاست

بلاست جستن بیشی و پیشدستی باز

[...]

ز عقدهاش باسلام در گشایشهاست

چنین گشایش در عقد نادر و عجب است

در آن زمان که جهانی پر آتشین عقبه است

در آن میان که سپاهی در آهنین سلب است

نه عدل را نظر است و نه عقل را بصر است

نه فضل را هنرست و نه حرص را طلب است

همیشه تا فلک است و همیشه تا ملک است

همیشه تا حسب است و همیشه تا نسب است

به ذکر منقبت او زبان کلک تراست

از آن سبب دهن کلک عنبرآگین است

بتی‌که قامت او سرو را بماند راست

خمیده زلف گرهگیر او چو قامت ماست

ز روی او برِ صورتگر از خیال و نشان

خیال حور بهشت و نشان ماه سماست

نماز شام که رفت آفتاب سوی نشیب

[...]

ز عشق لاف تو ای پیر فوطه پوش خطاست

که عشق و فوطه و پیری بهم نیاید راست

تو را که هست دو عارض سپید و جامه‌ کبود

دلت سیاه و رخت زرد و اشک سرخ چراست

تو را به عشق همه راستگوی نشناسند

[...]

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال برخلاف رضاست

بلی قضاست به هر نیک و بد عنان‌کش خلق

بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

[...]

تو را که فضل و هنر هست و بخت و دولت نیست

درست شد که گنه مر زمانه نه تو راست

اگر چه حسن ادب داری و جمال هنر

چه فایده که دو چشم زمانه نابیناست