رخ تو برقع چشم من است لیک چه سود

که برقع از رخ تو بر نمی‌توان انداخت

از آن خوشست چو نی ناله‌ام به گوش جهان

که هیچ دم نزنم تا توام نه بنوازی

اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت

ترا چه غم که تو خو کرده‌ای به تنهایی

حجابِ روی تو هم روی تست در همه حال

نهانی از همه عالم ز بس که پیدایی

عروسِ حسن ترا هیچ در نمی‌یابد

[...]

ز نیک و از بد و از کفر و دین و علم و عمل

برون شدم که برون زین بسی مقامات است

خوش آن کسی که زعالم به آرزوی تورفت

به جستجوی تو آمد به گفتگویِ تو رفت

گلی که یک ورقش آبروی نُه چمن است

نشان خاتمِ سلطان دین ابوالحسن است

مقرر است و معین به حجت و برهان

که غیر دوست کسی نیست درمکین و مکان

نه من توام نه تو من هرچه هست جمله تویی

که میل جان موحد به اتحاد نباشد

مرید جملهٔ ذرّات کاینات شود

دلی که جلوهٔ خورشید را طلبکار است

نمی‌توان خبری داد از حقیقت دوست

ولی ز روی حقیقت حقیقتِ همه اوست

ز بحر عشق تو هر قطره‌ای چو دریایی است

به کوی وصل تو هر پشه‌ای چو عنقایی است

گر بدانی که چه شاهی و چه مکنت داری

ملکت هر دو جهان را به جوی نستانی

ز نورِ طلعت او سوخت هرچه موجود است

به غیرِ زلف که بر رویِ او نقاب شود

به غیر هستی حق هیچ روی ننماید

ترا که دیدهٔ دل روشن و مصفا شد

پس از هلاک چو هر ذره‌ام فتد جایی

بود به مهر تو هر ذره را تماشایی

ز چشم اهل نظر کسب کن حیات ابد

که آبِ خضر ازین جویبار می‌گذرد

چو خیر و شر نه به دست منست یک سر موی

اگر ثواب ندارم مرا گناهی نیست

به حق او که به کونین دیده نگشایم

که تا نخست نبینم جمالِ مولی را

اگر در آتش عشقت بسوختم چه عجب

که کوه تاب نیاورد این تجلی را

معین به چشم خرد حسن دوست ننماید

[...]

ز روی ذات برافکن نقاب اسما را

نهان به اسم مکن چهرهٔ مسما را

اگرچه سایهٔ عنقای مغربست جهان

ولیک سایه حجاب آمده است عنقا را

گدا سلطان شود گر زانکه سلطان

[...]

هر آنکه طالب آن حضرتست مطلوبست

محب دوست به تحقیق عین محبوب است