به صدهزار تعب اهل بیت بی‌کس را

به وقت شام بدادند در خرابه مقام

ز بی‌وفایی دنیا همین بس است که رفت

به بزم کفر سر شاه کشور اسلام

نشسته بود به کرسی زر یهود و مجوس

ستاده بود بپا عابدین امام انام

چه گویم آه که کفر یزید شوم چه کرد

بچوب خیزر و لعل لب شریف امام

بس است شرح غم شام سر مکن (حاجب)

که نی به جسم توان ماند و نه بدل آرام

چون تیر که از کمان هوادار شود

گاهی به نشان گهی به سنگ آمده‌ام

ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد

از چند که پنبه قبا برچیدم

جان گر بدهم برای آبی سهل است

آب ار ببرم به است تا جان ببرم

چون خوار خورد به پای گل آب چه باک

در پای گل یل محمد خارم

دامان محبت علی را اما

بیرون ننکم ز دست تا جان دارم

چو مرد گیرد بعد از رضا ره تسلیم

مسلم است بر او خسروی هفت اقلیم

خلیل رحمن دیدی که از صنمخانه

بسوی یزدان آمد همی بقلب سلیم

تو نیز پیرو اهل سلوک شو که رسی

[...]

بیا که عید عرب جفت شد به عید عجم

رسید لشکر نوروز واضحی از پی هم

دو روز فرخ توأم به یکدیگر گشتند

چنانکه دولت و دین شد به یکدیگر توأم

لوای آل خلیل و درفش افریدون

[...]

زبان ناطقه کوته کن ایشکسته قلم

سیاه باش و خمش باش و سرنگون و دژم

هنر مجوی که در شرق شد جهان تاریک

سخن مگوی که در شرق شد هوا مظلم

مخوان حدیث که شد کاخ عقل و دین ویران

[...]

موسیولینن

قیصر ولیم

بیا که تازه نوا می تراود از رگ ساز

مئی که شیشه گدازد به ساغر اندازیم

در آن دقیقه که آن‌ها جدا شدند از هم

به عضو پردگی و محرمانهٔ مریم

فتاد دیدهٔ پروین و ماه نامحرم

ستاره‌ها همه دیدند آسمان‌ها هم

به یک سفید کتانی، ز فرق تا به قدم

چو تازه غنچه به پیچیده پیکرش محکم

بکنده‌اند یکی گور و قامتِ مریم

بخفته است در آن تیره خوابگاه عدم

به گور، خاک همی ریزد، او ولی کم کم

تو گو که میل ندارد، به زیر گل مریم:

نهان شود، پدر مریم است، این آدم

بعید نیست تو نشناسی‌اش، اگر من هم!

قریب شش مه ز آغاز سال نو با هم

بُدَند گرم همانا همین که شد کم کم،

بزرگ ز اول پاییز، اِشکَمِ مریم

بساط عشق دگر، ز آن به بعد خورد به هم

بساط بی‌شرفی، ز آن سپس خورَد بر هم

رسد به کیفر خود، نیز قاتلِ مریم

سپس چو گشت خریدار مرده‌شویان کم

دگر نماند در این ملک از این قبیل آدم