اگر در آتش عشقت بسوختم چه عجب

که کوه تاب نیاورد این تجلی را

معین به چشم خرد حسن دوست ننماید

ببین به دیدهٔ مجنون جمالِ لیلی را

اگرچه سایهٔ عنقای مغربست جهان

ولیک سایه حجاب آمده است عنقا را

گدا سلطان شود گر زانکه سلطان

نشاند بر سریرِ خود گدا را

مگو که موجهٔ دریا و بحر غیرهمند

که موج چون بنشیند بگوییش دریا

چو یار گفت یُحبِوُّنَه به ما ز ازل

وجود یافت دو عالم ز پرتو دل ما

تو توسنی و رایض تو قول لااله

تو اعمی ای و قاید تو شرع مصطفا

به ترش و تلخ رضا ده بخوانِ گیتی بر

که نیشتر خوری ار بیشتر خوری حلوا

جهان به بوالعجبی تا کی‌ات نماید لعب

به هفت مهرهٔ زرین و حقّهٔ مینا

ترا به حقه و مهره فریفتند از آن

چو حقه بی دل و مغزی چو مهره بی سر و پا

زبان ثناگر درگاه مصطفی بهتر

که بارگیر سلیمان نکوتر است صفا

شهود بت ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی است مرا

چهار شرط بود شرط انعکاس صور

سزای ناظر مرآت در بر دانا

یکی تقابل و ثانی صفا سیم ظلمت

چهارمین عدم قُرب و بُعد حین لقا

ازین چهار یکی گر قصور یافت نگشت

گه مشاهدهٔ عکسش، رخ شهود نما

بکش ز قید علایق چو رادمردان دست

بنه به راه هدا از پی هدایت پا

که تا به منزل اقصی رسی بری ز خطر

که تا به مقصد اصلی رسی عری ز خطا

منم به دیر چو زاهد به کعبه چون ترسا

به غیر دیر و حرم هست هم مرا جایی

سپاس آنکه بروی زمین و پشت سما

بود بذات وصفت هم نهان و هم پیدا

سما و ارض پر از وی ولی لطیف چنان

که ره نبرده بدو خلق ارض و اهل سما

درون و بیرون همچون فروغ اندر سنگ

[...]

جواب داد که طفلی ز سیدالشهدا

یقین کرد که دیده پدر را به عالم رویا