زمین را ببوسید و کرد آفرین

ابر شاه و بر پهلوان زمین

همی بر تو بر خواندیم آفرین

همان بر جهاندار شاه زمین

چو نزدیک شاه اندر آمد زمین

ببوسید و بر شاه کرد آفرین

به شاخی زدی دست کاندر زمین

برو شهریاران کنند آفرین

شه کابلستان گرفت آفرین

چه بر سام و بر زال زر همچنین

یکایک نهادند سر بر زمین

ابر سام یل خواندند آفرین

برین پند من باش و مگذر ازین

بجز بر ره راست مسپر زمین

نباید که باشد جز از آفرین

که پاکی نژاد آورد پاک دین

پدید آید آنگه به خاور زمین

نگر تا نتابی بر او بر به کین

اگر برنگیرد وی آن گرز کین

ازین تخت پردخته ماند زمین»

مگر دست یابید بر دشت کین

برین دو سرافراز ایران زمین

سپاهی بیامد ز ترکان و چین

هم از گرزداران خاور زمین

که افراسیاب اندر ایران زمین

دو سالار کرد از بزرگان گزین

مرا بیم ازو بُد به ایران زمین

چو او شد، ز ایران بجوییم کین!

دو لشکر به کردار دریای چین

تو گفتی که شد جنب جنبان زمین

کجا گفته بودش که از ترک و چین

سپاهی بیاید به ایران زمین

ندانم که دیدار باشد جزین

یک امشب بکوشیم دست پسین

شما را به داد جهان آفرین

دل ارمیده بادا به آیین و دین

یکی چاره سازم دگرگونه زین

که با من نگردد برادر به کین

بیا تا ببخشیم روی زمین

سراییم یک با دگر آفرین