هر آن کس که در هفت کشور زمین

بگردد ز راه و بتابد ز دین

همه پهلوانان روی زمین

منوچهر را خواندند آفرین

تو شستی به شمشیر هندی زمین

به آرام بنشین و رامش گزین

از این ننگ بگذارم ایران زمین

نخواهم بر این بوم و بر آفرین

ابر آفریننده کرد آفرین

بمالید رخسارگان بر زمین

یکی خلعتی ساخت شاه زمین

که کردند هر کس بدو آفرین

چو بشنید مهراب کرد آفرین

به دل زال را خواند ناپاک دین

ستوده ز هندوستان تا به چین

میان بتان در چو روشن نگین

نه قیصر بخواهم نه فغفور چین

نه از تاجداران ایران زمین

بت آرای چون او نبیند بچین

برو ماه و پروین کنند آفرین

مگر کو دل سام و شاه زمین

بشوید ز خشم و ز پیکار و کین

بدو گفت رودابه من همچنین

پذیرفتم از داور کیش و دین

چه گوید کنون موبد پیش بین

چه دانید فرزانگان اندرین

نخواهد که از تخم ما بر زمین

کسی پای خوار اندر آرد به زین

بدو گفت بنگر که شاه زمین

دل از ما کند زین سخن پر ز کین

خروشی خروشیدم از پشت زین

که چون آسیا شد بریشان زمین

ز بانگش بلرزید روی زمین

ز زهرش زمین شد چو دریای چین

چو تنگ اندر آورد با من زمین

برآهختم این گاوسر گرزکین

کنون چند سالست تا پشت زین

مرا تختگاه است و اسپم زمین

مگر شاه ایران ازین خشم و کین

برآساید و رام گردد زمین