بگفتند از مصر و از روم و چین

ز یونان و آشوریان همچنین

بگفتا نخواهم زن از روم و چین

نه از مصر و از هند و آن همچنین

همی خوب گفتار و هم نازنین

همی راستگوی و همی مه جبین

سر ماه برابر اندر آمد چنین

رسیده بما پور شاه گزین

که هم دومین را بشمشیر کین

زپا اندر آورد و زد بر زمین

چه سازم بدان دختر نازنین

بدزدند دزدان اگر مه جبین

بزد نعره و خویش زد بر زمین

پریدند از جا همه نازنین

پدر خویشتن را بزد برزمین

بگفتا کجا رفتی ای مه جبین

بیفتاد از اسب روی زمین

همان بر زمین خورد آن نازنین

چو گشتم در آن جنگل دلنشین

بگوشم بیامد صدائی حزین

همه موی ها ریخته تا زمین

ز خواری همه زرد گشته جبین

و از آن رویکی ماهروئی حزین

بزد سیهه و خورد ناگه زمین

چو کامپویه بشنید سر بر زمین

نهاد و بگفتا بشه آفرین

امیران همه خواندند آفرین

همه بوسه دادند روی زمین

تو را نیز سال دگر این چنین

به خواری دوانند از این سرزمین

کشیده ز دشمن شب و روز کین

به نام دلیران ایران زمین

یکی خوان به پهنای روی زمین

بگسترده آن اوستاد مهین

شنیدم که کوری به خاک زمین

به شکرانه هر لحظه سودی جبین

چه بهتر که از بهر ایران زمین

به پا گردد این داستان این چنین

به پندار دانای مغرب‌زمین

پدیدآور پند نو «داروین»