چرا باز تیره کند ماه وتیر

زمین در نوردد چو نامه دبیر

نه آرام جوی و نه جنبش پذیر

نه از جای بیرون و نه جای گیر

تباهی به چیزی رسد ناگزیر

که باشد به گوهر تباهی پذیر

خنیده به کلک و ستوده به تیر

بدین گنج‌بخش و بدان شهرگیر

زبون کردش اسپندیار دلیر

به کشتیش آورد سهراب زیر

کیانی نشستنگهی دلپذیر

گزیدند بر گوشهٔ آبگیر

به دل می کند بددلان را دلیر

پدید آرد از روبهان کار شیر

هوا ابر بست از بخور عبیر

بخندید بمّ و بنالید زیر

ازین دو کبوتر شده جفت گیر

کدامست رایت که دوزم به تیر

به رخ دلبر از درد شد چون زریر

مژه ابر کرد و کنار آبگیر

گمانی نکو بردی ای دلپذیر

ولیکن گمانت کمان بُد نه تیر

به پیش پدر شد طورگ دلیر

بپرسید کای برهنر گشته چیر

زره کرد پوشش به جای حریر

به بازی کمان خواست با گرز و تیر

بسی بر سپاه گران گشته چیر

بسی سروران را سرآورده زیر

مرا چون به کف گرز و شبرنگ زیر

به پیشم چه نر اژدها و چه شیر

شما را می و شادی و بمّ و زیر

من و اژدها و کُه و گُرز و تیر

ز برش ار پریدی عقاب دلیر

بیفتادی از بوی زهرش به زیر

برون تاخت گرشاسب چون نرّه شیر

یکی بور چوگانی آورده زیر

نشد هیچ از آن کُند گرد دلیر

گذشت از میان همچو غرنده شیر

به گرز گران یاخت مرد دلیر

درآمد خروشنده چون تند شیر