هم اندر زمان شیده آنجا رسید

نگهبان ایرانیان را بدید

ز لشکر کنون شیده را برگزید

که این دید بند بدی را کلید

میان دو صف شیده او را بدید

یکی باد سرد از جگر بر کشید

چو شیده دل و زور خسرو بدید

ز مژگان سرشکش به رخ برچکید

یکی تیغ تیز از میان بر کشید

سراسر دل نامور بر درید

جهاندار گشت از جهان ناامید

بکند آن چو کافور موی سپید

رخ شاه ترکان هر آن کس که دید

بر و جامه و دل همه بردرید

برادر چو روی برادر بدید

به نیرو شد و لشکر اندر کشید

چو خسرو دل و زور او را بدید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

سپیده چو از باختر بردمید

طلایه سپه را به هامون ندید

به پیش سپاه قراخان رسید

همی گفت هر کس ز جنگ آنچه دید

که اکنون که دشمن به بالین رسید

به گنگ اندرون چون توان آرمید

همی رفت چون پیش رستم رسید

گو شیردل را میان بسته دید

به تاریکی اندر طلایه بدید

به شهر اندر آواز ایشان شنید

خردمند چون پیش خسرو رسید

شد از آب دیده رخش ناپدید

خردمند پیران بدانجا رسید

بدید آن که هرگز ندید و شنید

دگر آن که گفتی که دیو پلید

دل و رای من سوی زشتی کشید

همین گفت ضحاک و هم جمشید

چو شدشان دل از نیکویی ناامید

شب تیره تا برزد از چرخ شید

بشد کوه چون پشت پیل سپید

سواران ترکان به کردار بید

شده لرزلرزان و دل ناامید