چهارم شب تیره گون در رسید

به بی راه لشکر فرود آورید

بدان گونه تا تیره شب در رسید

نه دژ بد نه دژبان نه گردان پدید

جهاندار تا کرد گیتی پدید

چنان دژ نه کس دید و هرگز شنید

شمار سپاهش نیامد پدید

از اندازه بگذشت گفت و شنید

فرامرز یل چون بدان جا رسید

دبیری خردمند پیش آورید

همی تا جهان و مکان آفرید

که تا آدمی از درش برکشید

سپهبد چو پیغام از آن سو شنید

چو آتش ز پاسخ دلش بردمید

ز هم قلب ایران سپه بردرید

یکی گرد از آورد او بردمید

چو فردا بر شاه ایران روید

چه گویید این را چه پاسخ دهید

به بازو درآورد و اندر کشید

به نیرو زمین را ز هم بر درید

دل کوه خارا همی بر درید

صدایش چو بر چرخ گردان رسید

سه منزل برفت و فرود آورید

زمین هفت فرسنگ لشکر کشید

سه منزل چو آمد به چارم رسید

یکی نامداری به ره بر بدید

سپهبد چو دشمن بدین گونه دید

روان شد بر کوه و صف برکشید

فرامرز چون رزم آن گونه دید

خروشید چون شیر و اندر دمید

ازآن قلبگه تن فراتر کشید

ز گردان ایران یکی را ندید

زمین و زمان را زهم بردرید

فلک دامن از بیم درهم کشید

به مهرش مدار ای برادر امید

اگر چه دهد بیکرانت نوید

همان در زمان پیلتن در رسید

فرامرز چون روی رستم بدید

سپهبد چو از کوه لشکر کشید

شب تیره ابر سیه بر درید