چو نام پدر بانو از وی شنید

بزد لطمه بر روی چون شنبلید

برفت و بیاورد و بگشود و دید

که خون گشته آن خاک و افغان کشید

چو بشنید از حجره بیرون دوید

تن ناتوانش به بر در کشید

ازو خواستن جز ورا کی سزید

کنونم به یاد آمدم از آن نوید

بگفتا بدو آنچه از شاه دید

ز دل، ام کلثوم آهی کشید

نگه کرد و در بر یکی طاس دید

پر از گرم و خوشبو تریدی سپید

سیه چهره ام از گنه کن سپید

اگر چند هرگز ندارم امید

وزان پس در آتش نشیمن گزید

همه کیفر زشتکاری بدید

ز یاران خود هر کجا کشته دید

یکایک یه یکسوی میدان کشید

جهان بین زینب (س) به ناگه بدید

تنی چاک چاک و دلش بر تپید

که دست بلندت ز پیکر برید؟

که بر ما سیه کرد روز سپید

شه دین چو اندرز بانو شنید

ز دل جانگزا ناله ای برکشید

چو آن زاری از آل احمد (ص) بدید

ز رخ پرده ی شرم یکسو کشید

به مطبخ بسی مرغ موینده دید

ز خون، سرخ منقار و پرها سپید

چو آن سوگواری ازایشان بدید

غمین گشت و از سینه آهی کشید

از آنتان به ما رشک آمد پدید

که یزدانمان از شما برگزید

ازایشان چو عمر و حریث این بدید

دل سنگش از غم ز جا بر دمید

چو گفتار او بانوی دین شنید

تن ناتوانش به بر در کشید

یکی چوب بودش به دست آن پلید

جز این چاره ی خشم خود را ندید

لبی کان زیان نبی را مکید

کجا می توان زیر چوب تو دید