به ماه سفندار یک ‌سال شید

بتابید بر یاسمین سپید

گدازید برف و بتابید شید

بجوشید سبزه، بجنبید بید

به شاخ شکوفه بتابید شید

شکفتند آن غنچه‌های سپید

در آن گوشهٔ کلبه از بهر صید

درآویخت ز اندیشه ‌، ‌صد بند و قید

چو دزد، ازکمینگاه بیندکه صید

نگونسار گشت اندر آن بند و قید

ز انفاس او آتشی بردمید

و زان‌ شعله شد چون تو نوری پدید

دگر ره بپوشد رخ ازبیم‌، شید

شود چهرهٔ آسمان ناپدید

نگه کرد و آن تخم خربوزه دید

ز رنگ خوش آن دلش بردمید

یکی کودک از لانه جغدی کشید

به صحن دبستانش می‌پرورید

ز هریک به هریک نوایی رسید

که‌تان هریکی دل به جایی کشید

هرآن دل که دیوان در آن خفته دید

فرشته از آنجای دم درکشید

بهار از حقیقت یکی ذرّه دید

بدو باز پیوست و از خود برید

نه نای و نه انگشت نایی پدید

نه‌ لب کاندر آن نای دم دردمید

چو تابید از برج خرچنگ شید

بخندید بر بارور تود، بید

خدایی که جان و خرد آفرید

به فرمان او شد جهان ها پدید

چو جنت یکی شهر آمد پدید

چنو در جهان کس ندید و شنید

چو فردا شود روی گردان سپید

بفتح و به نصرت بشوق و امید

شه ماد چون این سخن را شنید

یکی آه سرد جگر بر کشید

چو پیک شهنشه ببابل رسید

بنوپر سره گفته شه شنید

چو پور بنی پال آنرا شنید

یکی آه سرد از جگر بر کشید