قضا را چوگرگی رسیدی به‌را،

نمودندی از شوق بر وی نگاه

به بدگوهران وام هرگز مده

چو دادی بر آن خواسته دل منه

شنا گرچه به دانی ای مرد مه

به آب ستبر اندرون پا منه

به «‌خور روز» کودک به استاد ده

که گردد دبیری خردمند و به

به «‌رشن‌» اندرون کار سنگین بنه

روان را ز یاد خدا توشه ده

امان از بد و ظلم کامبوزیا

که بنشاند مارا بخاک سیاه

دمیدند بر کوس و لشگر ز جا

بر آمد چو دریا و بحر سیاه

بیائید یکسر بمقدونیا

شفاعت کنان بر در پادشاه

چو آماده شد کار لشگر همه

بایران بیفتاد بس همهه

اگر خود بیائی بدرگاه ما

نیارید همراه خود از سپاه

گذر برگذر طاق نصرت بپا

نموده همان نیزه داران شاه

گرفتن اسبانشان از چرا

بشادی نهادند رو را براه

بخندید مه مهر گفتا شما

بیائید هرجا بهمراه ماه

پس آنگاه چادر نمودم بپا

فرود آمد با تمام سپاه

پس آنگه بفرمود فرخ بیا

بیامد چو فرخ بر پور شاه

بمن اسب دادند و رخت و سلاح

بدادند کفش و کمر با کلاه

برفتند و دیدند بس ماهرو

بزنجیر بستند آن بد گروه

نمودن پس طاق نصرت بپا

که شهزاده زو بگذرد با سپاه

کمربند زر کفش زرشان بپا

ز زر گشت آن افسران سپاه

نیائید دیگر بهمراه ما

شما نیک دارید شهر و سپاه