بزد بر سرش گرزهٔ گاورنگ

زمین شد ز خونش چو پشت پلنگ

ببستند بازوش با بند تنگ

کشیدندش از جای پیش نهنگ

گر ایدون که دستان شود تیزچنگ

یکی لشکر آرد بر ما به جنگ

بپردازم آمل نیایم به جنگ

سرم را ز نام اندرآرم به ننگ

سر نامداران تهی شد ز جنگ

ز تنگی نبد روزگار درنگ

چو مردم بدارد نهاد پلنگ

بگردد زمانه برو تار و تنگ

نیاورد یک تن درود پشنگ

سرش پر ز کین بود و دل پر ز جنگ

بدو روی ننمود هرگز پشنگ

شد آن تیغ روشن پر از تیره زنگ

پیامی بیامد به کردار سنگ

به افراسیاب از دلاور پشنگ

یکی مادیان تیز بگذشت خنگ

برش چون بر شیر و کوتاه لنگ

برآویخت با نامداران جنگ

یکی گرزهٔ گاو پیکر به چنگ

به بند کمرش اندر آورد چنگ

جدا کردش از پشت زین پلنگ

برفت از لب رود نزد پشنگ

زبان پر ز گفتار و کوتاه چنگ

چنان برگرفتم ز زین خدنگ

که گفتی ندارم به یک پشه سنگ

یکی پیلتن دیدم و شیرچنگ

نه هوش و نه دانش نه رای و درنگ

فرستاده آمد بسان پلنگ

رسانید نامه به نزد پشنگ

نبیره فریدون فرخ پشنگ

به سیری همی سر بپیچد ز جنگ

چو دستان سام اندر آمد به تنگ

پذیره شدندنش همه بی‌درنگ

گرایدونک یارم نباشی به جنگ

مفرمای ما را بدین در درنگ

مگر دست ارژنگ بسته چو سنگ

فگنده به گردنش در پالهنگ