کیمن کرده مختار در کشتنم

ز دشمن کشی ها مرادش منم

بده می که آهنگ بالا کنم

پری با سروشان والا زنم

چو انباز مرغان آن گلشنم

چرا بسته در دامگاه تنم

یکی نامداری زایران منم

که خو کرده در جنگ شیران تنم

فروشد بخون دیده روشنم

بر تیره دشمن نترسد تنم

زدم دست تا حلقه بر در زنم

که چون حلقه خمید ناگه تنم

کنون شاه مقدونیا خود منم

که گرد مقا پیش شیر افکنم

کمانش چنان سخت بر گردنم

گمانش که من گرد شیر افکنم

گل سرخی و بلبل تو منم

که بستی نان رشته برگردنم

بیایم بهرجا توئی ای صنم

که از جان و دل خواستارت منم

نه آسایشی ماند اندر تنم

نه رونق به رخسارهٔ روشنم

ز پیری چو افسرد جان در تنم

تهی از گل و لاله شد گلشنم