چو من دست از دامنت بگسلم

تو هم رحمت آور به جان ودلم

مرنجان از این بیش و مشکن دلم

وگرنه زتن جان خود بگسلم

تو رفتی از این پس اگر بر دلم

رسد غم که آسان کند مشکلم

شدند آن نهالان رعنا قلم

که بر چرخ اعلا زدندی علم

کنون مایل تست جان و دلم

که باشد زمهر تو آب و گلم

مبادا که آذرگشسب دلم

دمد از دم اژدهای قلم

نگه داری ارباب سیف و قلم

فرازی چو خورشید خاور علم

هم‌آهنگ فریاد چون بلبلم

ز مینات مشتاق یک قل‌قلم

شرابی که گر نوشد از روی علم

«‌پوانکاره‌» آید بر ویلهلم

ز داد و ده غرب دل بگسلم

مگر لختی آرام گیرد دلم

منم بلبل زار و خود گلم

بگویم بگل راز و سوز دلم

به خاک سیه چون شود منزلم

بود داغ آن سیم‌تن بر دلم