بود تا که پیمان ستانم به مشت

نبیند کس از من به پیگار، پشت

همه آفرینش پر از ویله گشت

غو خاکیان ز آسمان درگذشت

پراکنده گشتند یکسر به دشت

شهنشاه بر جای خود بازگشت

چوزان رودبانان گروهی بکشت

به شمشیر بران و زخم درشت

که از کژی آید چنین کار زشت

ببندد به رخ راه خرم بهشت

که در هر کجا پر زآب است دشت

برای من است این که نایاب گشت

که ای پور بیمار مینو سرشت

بهشت آفرینم نه مرغ بهشت

از ایشان بسی خصم نامی بکشت

دگر باره بر وی نمودند پشت

برم دوستان را به خرم بهشت

به دوزخ برم دشمن بَد کُنشت

سپیدی زنافش پدیدار گشت

بتابید نورش در آن پهندشت

ز اخبار دانان نیکو سرشت

یکی داستانی در آنجا نوشت

تویی شاه اسبان خرم بهشت

منم شاه شاهان مینو سرشت

و یا جان یحیی به تو بازگشت

که بینی بریده سر خود به طشت

دو رخ پربرص اعوری دید زشت

که از بهر دوزخ خدایش سرشت

فزون از چهل مرد جنگی بکشت

نهشت آنکه آید لگامش به مشت

سپه را از او دل پر از بیم گشت

نیارست کس نزد وی برگذشت

چو دیدم که آن مردم بد سرشت

شدند استوار اندر آن کار زشت

بگفتم بدیشان به بانگی درشت

که ای قوم! بیمار را کس نکشت

گذشتند ناچار از آن کار زشت

که هرگز نبینند روی بهشت

برهر جا بدی مرغ وحشی به دشت

زهر سوی هامون پدیدار گشت