که روشن دلان را برد در بهشت

بدوزخ کند روی پتیاره زشت

ندیدم یکی روز تاریک زشت

همه فرودین بود و اردی بهشت

بسی سال گردون گردنده گشت

که خون بارد از دیده زان سرگذشت

که این سبز ایوان فیروزه گشت

ز پشت سپهری و تخم بهشت

همه با گوزنان و گوران بدشت

خرامند در گردش و بازگشت

به روز خور و ماه اردی بهشت

که کوه از گیا سبز و هامون ز کشت

ندانم چسان بود می سرنوشت

که آمد ز دست من آن کار زشت

به دوزخ دهد جای دیوان زشت

تن آسان شود پارسا در بهشت

هم از رود و کاریز و بستان و کشت

چو زاید به آبان و اردی بهشت

در این باغ آراسته چون بهشت

ابوالقاسم طوسی این تخم کشت

ایا راد سالار فرخ سرشت

که دور از رخت باد دیدار زشت

توانائیت بخشد اردیبهشت

ز شهریورت تازه بستان و کشت

بیا ساقیا کوه و صحرا و دشت

سراپا چو خط لب یار گشت!

کنامی نگیریم در باغ و کشت

که داریم در کوه و صحرا بهشت

ته چرخ گردندهٔ کوژ پشت

بخور آنچه گیری ز نرم و درشت

برو بنده و پیچه و روی زشت

نباید بدلخواه چیزی نوشت

کجا رفت‌ هوشنگ‌ و کو زردهشت

کجا رفت جمشید فرخ‌سرشت

کهن کلبه‌ای چفته و گوژپشت

نمایندهٔ روزگار درشت

چو خرمن به مرداد مه گردگشت

یکی عامل از شهر آمد به‌دشت

ندانست کاین‌دیوکش‌زدبه‌مشت

هم‌اندر زمانش‌بدان مشت کشت