چو گل کی دهد بار خار درشت

گهر چون صدف کی دهد سنگپشت

به آهن همی حلقشان هر که کشت

بریده نشد جز به سنگ درشت

برهمن یکی پیرخمیده پشت

برآمد ز کازه عصایی به مشت

بود جغد خرم به ویران زشت

چو بلبل به خوش باغ اردی بهشت

بود مرد دانا درخت بهشت

مرو را خرد بیخ و پاکی سرشت

گزارد همه کارش از خوب و زشت

گرش جای دوزخ بود گر بهشت

چنان چون درو راست همواره کشت

همه مرگ راییم ما خوب و زشت

گهرها نگارید و تن‌ها سرشت

سپردن رهش بر خردها نوشت

بپرسد خدای از همه خوب و زشت

بدان راست دوزخ بهان را بهشت

اگر چند فرزند چون دیو زشت

بود نزد مادر چو حور بهشت

گرفته خورش‌ها همه کوه و دشت

کشان پیشکار آب و دستار و طشت

به‌ بزم و به‌ نخچیر بر کوه و دشت

چنین تا به دژی دیدار گشت

چنان زدش بر ناف زخم درشت

که با کوهه زینش بردوخت پشت

چو گویند کز جنگ برگاشت پشت

از آن به که گویند دشمنش کشت

بر اندش به خواری و زخم درشت

بدرّید و بنداخت نامه ز مشت

گریبان سی مرد زینسان به مشت

گرفت و چهل تن بدان سی بکشت

نریمان ز سوی دگر باز گشت

ببودند تا تیره شب در گذشت

به نام خدای سروشی سرشت

به شهریور و مهر و اردیبهشت

سرانجام شد روز ترکان درشت

به ناکام یکسر بدادند پشت

به چشم سر آیدت حور بهشت

به چشم دل از دیو دارد سرشت