که پور سپهبد ار نیک اخترست

که بر جمله کشورم سرور است

همه بندگانیم خسرو پرست

که شه در زمین سایه ایزد است

خشایار بگرفت چنگی بدست

بگفتا مرا ماه داده شکست

که امشب شده فرصتی خوش بدست

که شاید بر ماه آید شکست

پدر گفت دادند ما را شکست

دگر رفت آن نازنینم ز دست

بیامد بر دخترش برنشست

هم از مهر بگرفت دستش بدست

شنیدم که هارون به بهلول گفت

ز دنیا گذشتی و این نادر است

بگفتا گذشت تو از من فزود

که دادی نعیم ابد را ز دست

به هر چیز مهرت فزونتر بود

همان را پرستش کنی هرچه هست

چو مهرت به دنیا ز حق بیش شد

تو دنیاپرستی نئی حق‌پرست

کمند قضاشان چنان تنک بست

که در جسشمان استخوانها شکست

بر مرد دانا روان دانش است

تن ار پروری بهر دانش خوشست

بدیوانش ار یاز بینی درست

یکی پهن میدان بود کز نخست

ببخشای لختی، نگهدار دست

شکست این سر دردمندم، شکست

نشستم بهر سوی، با من نشست

اشارت همی کرد با چشم و دست

مرو زین ره سخت با پای سست

مکش چونکه خونرا به جز خون نشست

چرا رشتهٔ هستیم را گسست

چرا ساقه‌ام را ز گلبن شکست

سهی سروم از بار غم گشت پست

مرا برف پیری به سرنشست

گل یخ گر آورد بستان به دست

مرا آتشین‌لاله‌ای چون تو هست