توگفتی ز بس گرد بالا و پست

که هامون به گردون درآورد دست

که مر مرگ را گشت چنگال سست

شد از دست او پیش یزدان نخست

که گفتند گرشاسب پیرست و سست

جوان کی تواند چنان رزم جست

که تا گر دگر بارش افتد شکست

به دریا گریزان شود دوردست

کجا بد سری با درفشی به دست

به پیکان همی دوخت و افکند پست

بپوشیده خفتان و نیزه به دست

به زیر اسپ چون کوه پولاد بست

پس آن خواسته جملگی را درست

همیدون از آن هر دو تن بازجست

از آن هر سه چون پهلوان دل بشست

همه کاخ شه گشت و هر سو بجست

همی شد نشاییم زن بوم و رست

که این جای بد زادن ما نخست

سوی روشن پاک برداشت دست

از او خواست زور و به زانو نشست

بر آیین تیرافکنانش نشست

کمانی و تیری گرفته به دست

سپهبد ز فرازنگان باز جست

طلسمش که چون بود شاید درست

پیاده ز دو سوش دیوار بست

سپر در سپر تیغ و نیزه به دست

همه راه بودند با می به دست

شدند اندر ایوان به هم شاد و مست

مخند ار کسی را سخن نادرست

که گویایی جان نه در دست تست

ازین مستی آن کس که شد خفته پست

نه هش یافت هرگز نه از خواب جست

بمیرد هرآنکس که زاید درست

شود نیست چونان که بود از نخست

چو در زرد حله کنیزان مست

به بازیگری دست داده به دست

ز شادی همی کوفت مریخ دست

به دستان شده زهره می پرست

بدان سان که بینا چو بیند نخست

بد از نیک زاین گفته داند درست