بیامد خروشان به خواهشگری

بیاراست با نامور داوری

که جمشید با فر و انگشتری

به فرمان او دیو و مرغ و پری

به پیمان شکستن نه اندر خوری

که شیر ژیانی و کی منظری

بیامد گران لشکری بربری

سواران جنگ‌آور لشکری

به مرو و نشاپور و بلخ و هری

فرستاد بر هر سویی لشکری

ز هر کشوری نامور مهتری

که بر سر نهادی بلند افسری

به گیتی دران کوش چون بگذری

سرانجام نیکی بر خود بری

جدا گشت زو کودکی چون پری

به چهره بسان بت آزری

سر بانوانی و هم مهتری

من ایدون گمانم که تو مادری

همان یاره و تاج و انگشتری

همان طوق و هم تخت گنداوری

سخن گر گرفتی چنین سرسری

بدان گیتی افگندم این داوری

ز هر سو که بد نامور لشکری

بخواند و بیامد به شهر هری

پیاده فرستاد بر هر دری

به بلخ اندر آمد گران لشکری

که چون بچهٔ شیر نر پروری

چو دندان کند تیز کیفر بری

اگر گاه جوید گر انگشتری

ازین بوم و بر بگسلد داوری

نباید که فردا گمانی بری

که من بودم آگاه زین داوری

برون ران از ایدر به هر کشوری

بهر نامداری و هر مهتری

که از شاه و دستور وز لشکری

ازین‌گونه نشیند کس داوری

جهان پر شگفتست چون بنگری

ندارد کسی آلت داوری

خوری گر بپوشی و گر گستری

سزد گر به دیگر سخن ننگری