لبان کفته و تشنه و روی زرد

بود دل طپان تا بمیرد به درد

سپهبد برآشفت و گفت از نبرد

مرا چرخ گردان نگوید که گرد

دگر هر چه ماند از بزرگان و خرد

ز بهر خورش پاره کردند و برد

به گاوان از آن چند کندند و برد

مرآن گاو کان کند بر جای مرد

به پیکارشان هر کس آهنگ کرد

کز آن نیم چهران برآرند گرد

بسان گرازان بر اندام مرد

به دندان بدرند درع نبرد

بر آمد یکی نابیوسان نبرد

که دریا همه خون شد دشت گرد

همه برگ او چون سپرهای زرد

پدیدار در هر یکی چهر مرد

ازین کاخ هر کس که چیزی برد

نیابد برون راه تا بگذرد

دهد رشک را چیرگی پر خرد

خورد چیز خود هر کس او غم خورد

بسی شمع بر هر سوی از لاژورد

دو یاقوت بر هر یکی سرخ و زرد

یکی خانه دیدند از لاژورد

برآورده از شفشه زر زرد

نبشته چنین بُد که هر کز خرد

بدینجای آرام من بنگرد

مخور غم فراوان ز روی خرد

که کمتر زید آن که او غم خورد

به نزدیک تابوت زرّین مگرد

که دیدی در آن خانهٔ لاژورد

کزین جایگاه این سه چیز آن بَرَد

که یکی پیمبر بود با خرد

بُدی روز لعلی شب تیره زرد

نه نم یافتی ز ابر و نز باد گرد

انوشه کسی کاو نکو نام مُرد

چو ایدر تنش ماند نیکی ببرد

زبس شوره از زیر و زافراز گرد

زمینش سپید و هوا لاجورد

زمان تا زمان بادِ هامون نورد

ببستی درو چشم و چشمه ز گرد