کشیدند لشکر به دشت نبرد

الانان دژ را پس پشت کرد

سپه را سراسر به قارن سپرد

کمین‌گاه بگزید سالار گرد

گنه بس گران بود و پوزش نبرد

و دیگر که کین خواه او بود گرد

هم این یک سخن قارن اندیشه کرد

که برگاشتش سلم روی از نبرد

برآیین شاهان یکی دخمه کرد

چه از زر سرخ و چه از لاژورد

یکی پیش سام آمدی زان دو مرد

زبان بر گشادی به گفتار سرد

به مهر و به داد و به خوی و خرد

زمانه همی از تو رامش برد

به گیتی در از پهلوانان گرد

پی زال زر کس نیارد سپرد

ز گفتار و دیدار و رای و خرد

بدان تا به خوی وی اندر خورد

که از من رمیدست صبر و خرد

بگویید کاین را چه اندر خورد

چمانندهٔ دیزه هنگام گرد

چرانندهٔ کرگس اندر نبرد

ز فرمان و رایش کسی نگذرد

پی مور بی او زمین نسپرد

به مادر چنین گفت کای پر خرد

همی مهر جان مرا بشکرد

به ناکام باید به دشمن سپرد

همه رنج ما باد باید شمرد

زدم داستان تا ز راه خرد

سپهبد به گفتار من بنگرد

پسر کو ز راه پدر بگذرد

دلیرش ز پشت پدر نشمرد

چنین خود کی اندر خورد با خرد

که مر خاک را باد فرمان برد

یکی اندر آید دگر بگذرد

گذر نی که چرخش همی بسپرد

که گردون به سر بر چنان نگذرد

که ما را همی باید ای پرخرد

بسی دادمش پند و سودش نکرد

دلش خیره بینم همی روی زرد