بگور نیاکانمان در مغاک

فروزند آتش بر آرند خاک

خنقای دامن میشه تل خاک

تواته گرفتن به قصد هلاک

ندیدی چسان اندر آمد بخاک

سرش در نشیب و تنش در مغاک

مکن کار بد تا چو خسبی به خاک

رهد از بلای تو جانهای پاک

چو سلطان مظفر از این تیره خاک

به گلزار مینو شدش جان پاک

بشاه آفرین خواند و بوسید خاک

برافشاند اندر رهش جان پاک

ز نیروی امشاسپندان پاک

بزی جاودان روشن و تابناک

چه قومی فرو مایهٔ ترسناک

کند پاک منقار خود را به خاک

بسا شکره افتاده بر روی خاک

شد از صحبت دانه چینان هلاک

به نالش در آمد به یزدان پاک

که دارم دلی از اجل چاک چاک

ز ما سینه چاکان این تیره خاک

شنید است صد نالهٔ درد ناک

هر آن کو، خیانت به این آب و خاک:

کند، باید اینگونه گردد هلاک

به جان دوست دارد کس این آب و خاک

که خونش بود چون می ناب، پاک

کند دشمن خانگی را هلاک

کند شر بیگانه، زین آب و خاک

مرا مادر پاک زایید پاک

یقین دان به پاکی روم سوی خاک

چو بلبل نوایش همه دردناک

گریبان‌ بختش چو گل ، چاک‌ چاک

تو گویی که هست آن نهفته مغاک

یکی کهنه کوری دمیده ز خاک

جوانمرد آن کلبه را رُفت پاک

فرو رفت تا سر در آن ‌تل خاک

به‌هر پرکز اشکوفه ریزد به خاک

قناری کند ناله‌ای دردناک

نگارا نگه کن که این نور پاک

دگر باره از این شب تابناک