از آن آب هر کاو کشید ی به جام

بدیدی به خواب آنچه بودیش کام

که گر بشکنیشان نباشدت نام

وگر بشکنندت شود کارخام

گه خرمی شاه با فر و کام

به یاد سپهدار برداشت جام

همان دیوکش منهراس است نام

مگر کز کمند تو آید به دام

نویدیست پیری که مرگش خرام

فرستست موی سپیدش پیام

شه لاقطه بود کطری به نام

دلیری جهانگیر و جوینده کام

در خانه‌ شان پاک و دیوار و بام

ز ماهی استخوان بود از عود خام

ز عنبر یکی باره دیوار بام

زمین سوده کافور و در عود خام

گه این جست کین و گه این گفت نام

گه آن تیغ بر کف گه آن خم خام

هزار استر زینی تیز گام

سراسر به زرین و سیمین ستام

از آن چشمه شبگیر تا گاه شام

همی ماهی آورد هر کس به دام

ز زردی همه پیکرش زر فام

درفشان چو خورشید هنگام بام

بر اندلس باز دل شادکام

برآسود یک هفته با بزم و جام

دگر گفت کآن گاو پیسه کدام

که هستش جهان سر به سر چارگام

بی اندازه زآن کاسه و خوان و جام

بسازید وزین کرد و زرین ستام

روان کوشکی یکسر از عود خام

به زرین فش و بند زرین قوام

بفرمود تا هر که جستند نام

همیدون به یادش گرفتند جام

برادر یکی داشت جوینده کام

گوی شیردل بود گورنگ نام

به یزدان چنین دارم امید و کام

که این ماه نو را ببینم تمام

هزار و دو صد جفت بردند نام

ز صندوق عود و ز یاقوت جام