وزان ژنده‌پیلان هندی چهار

همه جامه و فرش کردند بار

بیامد بر سام یل پرده‌دار

بگفت و بفرمود تا داد بار

پس آگاهی آمد سوی شهریار

که آمد ز ره زال سام سوار

زبان بر گشادند بر شهریار

که کردیم با چرخ گردان شمار

بخواند آن زمان زال را شهریار

کزو خواست کردن سخن خواستار

یکی زان به کردار دریای قار

یکی چون بلور سپید آبدار

سه‌دیگر چنین گفت کان سی سوار

کجا بگذرانند بر شهریار

چهارم چنین گفت کان مرغزار

که بینی پر از سبزه و جویبار

ازآن دو همیشه یکی آبدار

یکی پژمریده شده سوگوار

بپرسید دیگر که بر کوهسار

یکی شارستان یافتم استوار

به سی روز مه را سرآید شمار

برین سان بود گردش روزگار

سدیگر که گفتی که آن سی سوار

کجا برگذشتند بر شهریار

دگر شارستان بر سر کوهسار

سرای درنگست و جای قرار

چو زال این سخنها بکرد آشکار

ازو شادمان شد دل شهریار

نگه کرد تا کیست زیشان سوار

عنان پیچ و گردنکش و نامدار

خنک سام یل کش چنین یادگار

بماند به گیتی دلیر و سوار

همان پور فرخنده زال سوار

کزو ماند اندر جهان یادگار

بیاراست رودابه را چون نگار

پر از جامه و رنگ و بوی بهار

گرفتش جهان پهلوان در کنار

بپرسیدش از گردش روزگار

برفتند تا خانهٔ زرنگار

کجا اندرو بود خرم بهار