بیاراست آن گلشن زرنگار

می آورد یاقوت‌لب میگسار

چو اغریرث و نوذر نامدار

سیاوش که بد در جهان یادگار

کجا برد خواهی مرا بسته خوار

نترسی ز یزدان به روز شمار

بدانست کان مرد پرهیزگار

ببخشود بر ناله شهریار

به دل گفت کاین مرد پرهیزگار

ز دریای چیچست گیرد شکار

بدو گفت کای مرد پرهیزگار

نهانی چه داری بکن آشکار

به جستن گرفتم همه کوه و غار

بدیدم در هنگ آن سوگوار

پراندیشه شد زآن سخن شهریار

بیامد به نزدیک پرهیزگار

پرستنده بودم بدین کوهسار

که بگذشت بر گنگ دژ شهریار

دگر نوذر آن نامور شهریار

که از تخم ایرج بد او یادگار

سه دیگر سیاوش که چون او سوار

نبیند کسی از مهان یادگار

کشیدندش از پیش دژخیم زار

به بند گران و به بد روزگار

گشادی سر بدره‌ها شهریار

توانگر شدی مرد پرهیزگار

ز من نام ماند بدی یادگار

گل رنجهای کهن گشته خار

چو بر تخت شد نامور شهریار

بیامد به درگاه سالار بار

ندانیم کاندیشهٔ شهریار

چرا تیره شد اندر این روزگار

بدیشان چنین گفت پس شهریار

که با کس ندارید کس کارزار

بدانید کاین چرخ ناپایدار

نداند همی کهتر از شهریار

به پیش آمد اکنون یکی تیره کار

که آن را نشاید که داریم خوار

ز در پرده برداشت سالار بار

نشست از بر تخت زر شهریار