میار از کله داری کوفه یاد

که بهر کله می دهی سر، به باد

اگر پاسخ از روی نرمی بداد

بدانید بر بیم دارد نهاد

هیونی روان کرد پویان چو باد

که زودش رساند به سالار راد

جهان بی تو ای میر هرگز مباد

به ما مرگ پیش از شکستت رساد

زگفتارشان میر گردید شاد

همه بیم و اندیشه اش شد زیاد

نیاوردی ازخواب و خور هیچ یاد

تو گفتی زکوه است بنیاد راد

دگر هر که کرد انجمن درفساد

چنان چون درایام ابن زیاد

بدو گفت مختار کای بد نژاد

که چون تو پلیدی ز مادر نزاد

نهشت این بد اندیش ناپاکزاد

که عباس سالار حیدر نژاد

مر او را دم تیغ کیفر بداد

که از دوزخش رستگاری مباد

بشد مرد و سرداب را درگشاد

بدید آن سرو پیکر بدنژاد

زن خوب کردار کوفی نژاد

چو این دید گفت: ای ستوده نهاد

چو مختار چشمش به خولی فتاد

ستم های آن بد گهر کرد یاد

ببوسید و برحنجرش لب نهاد

همی کرد از خنجر شمر یاد

بیاراست مختار خرگاه داد

بیفروخت رخساره، کرسی نهاد

بزد بانگ بر او که ای بد نژاد

تو را از کف من رهایی مباد

درفش تو چون سرنگون اوفتاد

نگون رایت زندگانیم باد

سوی کوفه بردند خندان و شاد

به درگاه مختار فرخ نژاد

بدو گفت مختارکای بدنژ اد

نکردی همانا از این روز یاد

بدو گفت: کای مهتر پاکزاد

هشیوار مرد ستوده نژاد