سرشاه انجم برآمد زخواب

برون جست کافور از مشک ناب

که آمد خرامان به نزدیک آب

روان خورد از جام و دو من شراب

به رستم رسید او به یک شب شتاب

بدو گفت از آن رزم و بزم کباب

از آسیب نعلش بنالید رکاب

زمین زیر سمش نیاورد تاب

یکایک بدو رشته زر ناب

فروهشته یکسر به در خوشاب

ز مشک و ز عنبر ز کافور ناب

ز فیروزه و لعل و در خوشاب

بیالوده بر من همین مشک ناب

شده صید مرگ و رسیده به خواب

بفرمود تا گوهر و زر ناب

صراحی که بد پر چه در خوشاب

به می برنشستند چنگ و رباب

گران شد سر می خوران از شراب

همه ملک آباد باشد خراب

پراز کشت و زرع وهمه باغ و آب

بفرمود تا حلقه زر ناب

کشیده در آن لؤلؤان خوشاب

تو گفتی به دام اندراست آفتاب

وگر گشت خم سپر اندر آب

همان خویش وی بود افراسیاب

یکی لشکری داشت پر خشم و تاب

دژی بود بر رفته از قعر آب

به بالا کشیده سر اندر سحاب

دژ و لشکر و مرز و دریای آب

به گیتی کس این را نباید به خواب

چنان شد ز گرد سپه روی آب

که در وی تکاور دویدی به تاب

بجستند گردان ایران ز خواب

همه دل پر از کین و سر پرشتاب

زپس گرز و شمشیر از پیش آب

همه بختشان اندر آمد به خواب

طورگ آن زمان نامه از درد و تاب

نبشت او به نزدیک افراسیاب

به هنگام مستی و آرام و خواب

شب تیره لشکر کشیدم به تاب