چو خواهی که یابی زِ هَر بَد رَها

سَر اَندر نَیاری به دامِ بَلا

چو سی روز گردش بپیمایَدا

شَوَد تیره گیتی بِدو روشَنا

که بر هفت کشور منم پادشا

جهاندار پیروز و فرمانروا

بر این گفتهٔ من چو داری وفا

جهاندار باشی یکی پادشا

کلید خورش خانهٔ پادشا

بدو داد دستور فرمانروا

خورشگر بدو گفت کای پادشا

همیشه بزی شاد و فرمانروا

دو پاکیزه از گوهر پادشا

دو مرد گرانمایه و پارسا

بفرمود پس کاوه را پادشا

که باشد بران محضر اندر گوا

نباشم بدین محضر اندر گوا

نه هرگز براندیشم از پادشا

همی‌کرد خواهد ز چشمم جدا

یکی رای باید زدن با شما

ازیرا که پروردهٔ پادشا

نباید که باشد به جز پارسا

منم بنده‌ای شاه را ناسزا

چنین بر تن خویش ناپارسا

چو از مادر مهربان شد جدا

سبک تاختندش به نزد نیا

بدو گفت مهراب کای پادشا

سرافراز و پیروز و فرمان روا

که بر من نباشد کسی پادشا

جهان آفرین بر زبانم گوا

پراندیشه شد جان آن پادشا

که تا چون شود بی پر اندر هوا

خردمند باید دل پادشا

که تیزی و تندی نیارد بها

چنانی که از مادر پارسا

بزاید شود در جهان پادشا

ز ترکان نماند کسی پارسا

غمی گردد از جنگ او پادشا

کنیدش به خنجر سر از تن جدا

به شخی که هرگز نروید گیا