شنیدم که مردانِ راهِ خدای

دلِ دشمنان را نکردند تنگ

تو را کی میسّر شود این مَقام

که با دوستانت خلاف است و جنگ؟

چه دانند مردم که در خانه کیست؟

نویسنده داند که در نامه چیست

به یک ناتراشیده در مجلسی

برنجد دلِ هوشمندان بسی

اگر برکه‌ای پر کنند از گلاب

سگی در وی افتد کند مَنْجَلاب

چو پیروز شد دزدِ تیره‌روان

چه غم دارد از گریهٔ کاروان؟!

نبیند کسی در سَماعت خوشی

مگر وقتِ رفتن که دَم در کشی

تو نیکو روِش باش تا بَدسگال

به نقصِ تو گفتن نیابد مَجال

چو آهنگِ بربَط بود مستقیم

کی از دستِ مطرب خورد گوشمال؟

به دیدارِ مردم شدن عیب نیست

ولیکن نه چندان که گویند: بس

اگر خویشتن را ملامت کنی

ملامت نباید شنیدت ز کس

حریفِ ترشرویِ ناسازگار

چو خواهد شدن دست پیشش مدار

نبشته است بر گورِ بهرامِ گور

که دستِ کَرَم به ز بازویِ زور