پدید آرد آن سرو بیجاده بر

همی گرد عنبر به بیجاده بر

ز روی و ز بالا و زلف و لبش

خجل شد گل و سرو و مشک و شکر

بت و ماه را نام خوبی مده

[...]

به از عید نشناسم از روزگار

نه از مدح خسرو به آموزگار

خداوند عالم کزو وقت ما

همه ساله عیدست لیل ونهار

یمین و امین اختر یمن و امن

[...]

همیشه سر زلف آن سیمتن

گره بر گره یا شکن بر شکن

بپیچد همی چون من از عشق او

گره بر بنفشه شکن بر سمن

بشب ماند آن زلف و هرگز که دید

[...]

گل نوشکفته است و سرو روان

برآمیخته مهر او با روان

خرد چهر او برنگارد بدل

که دل مهر او باز بندد بجان

اگر بنگری سوی رخسار او

[...]

عصا بر گرفتن نه معجز بود

همی اژدها کرد باید عصا

غزل رودکی وار نیکو بود

غزلهای من رودکی وار نیست

اگر چه بکوشم بباریک وهم

بدین پرده اندر مرا بار نیست

فغان زان پریچهر عیار یار

که با منش دائم به پیکار کار

دو زلف سیاهش بماند بدان

که دو زاغ دارد بمنقار قار

دهانی چو یک نار دانه دو نیم

[...]

حکایت کند نرگس اندر چمن

ز چشم دلارام روز خمار

ز مینا یکی شاخ دیدی لطیف

درم برگ آن شاخ و دینار بار

چو فیروزه بر آینۀ آبگیر

[...]

تو گفتی ز اسرار ایشان همی

فرستد بدو آفتاب اسکدار

بسوی خورابه رایت کشید

که بد خانه ای مستقر و مقر

گرفتم به جایی رسیدی به مال

که زرّین کنی سندل و سندلک

سر زلف مشکین جانان من

مرا کشت و پیچید بر جان من

ایا ترک سیمین تن سنگدل

هویدا بتو راز پنهان من

دو ابرند زلف تو و چشم من

[...]

چو بر روی ساعد نهد سر به خواب

سمن را ز پیلسته سازد ستون

گرفتم که جایی رسیدی ز مال

که زرین کنی سندل و چاچله

همی بوستان سازی از دشت او

چمنهاش پر لاله و چاوله

که شادی کنان اندر آن بوستان

تو شادی کنی گر کنندت یله

ز زلف تو برده ست شبوّی بوی

ازو گشت پر مشک مشکوی و کوی

کجا جوی خون بینی ای دلربای

رخان مرا اندر آن جوی جوی

تو گوئی که دل شستم از تو چرا

[...]

ز پالان فزونست ریش رشید

تنیده در آن خانه صد دیو پای

بجستند تاراج و زشتیش را

بآکج کشیدند کشتیش را

زنی مرتن شاه را بد بلا

زن بد کنش نام او ماشلا

ز فزیدیوس و ز دیفیریا

چه مایه شبه شد به لوقاریا