التفات توام مکرم کرد

لطف تو از غمم مسلم کرد

خاک بودی ترا مکرم کرد

زان پست جلوهٔ دو عالم کرد

شرع او را فلک مسلّم کرد

خانه بر بام چرخ اعظم کرد

گورخان را چو گور در خُم کرد

رفت از آن گورخانه پی گم کرد

روح را بعد از آن مجسم کرد

بی مدد، نامش ابن مریم کرد

آنکه گردون فراشت و انجم کرد

عقل و روح آفرید و مردم کرد

رشتهٔ کاینات در هم بست

پس سر رشته در میان گم کرد

غنچه در گلستان تبسم کرد

بلبل از ذوق آن ترنم کرد

ساقی مست می به رندان داد

عاقل از عشق عقل را گم کرد

چشم ما شد منور از رویش

[...]

نیست را هستی توهم کرد

بهر آن نیست هست را گم کرد

عشق هر جا که بیخ محکم کرد

شاخ از اندوه و میوه از غم کرد

بهر تعلیم چون تکلم کرد

عاشق از شوق دست و پا گم کرد