عشق تو گرچه آتش و آب است

عزّ اسلاف و، فخرِ اعقاب است

که بد و نیک این جهان خواب است

چون سرابی که در نظر آب است

زانکه این آب عین آن آب است

هر که او غیر دید در خواب است

نی که جیحون و نیل هم آب است

لیک از آن مرگ شیخ و هم شاب است

همچو گوهر عزیز و نایاب است

آفتاب از عطاش پرتاب است

لیک این نادر است و کمیاب است

قبلۀ اولیا و اقطاب است

نزد عاقل بدان که یخ آب است

مگر آن کاو ز جهل در خواب است

گل ز رخساره تو بی آب است

مه ز نظاره تو بیتاب است

مژه های کژ دلاویزت

کجه های دکان قصاب است

با خیال تو مردم چشمم

[...]

رگ جان تار و ناله مضراب است

ساغرم داغ و باده خوناب است

هفت پیرایه شد بروی بتان

که از آن باغ حسن سیرآب است

وسمه و سرمه و نگار و خچک

زرک و غازه و سپیداب است