شاه چون گرم گشت از آتش تیز

گفت با آن گل گلاب‌انگیز

بانگ بر بشر زد ملیخا تیز

که‌از آنسوتَرَک‌ نشین، برخیز

بشر گفت ای سلیم‌دل برخیز

در چنین خم مباش رنگ‌آمیز

جان به سبزی گراید از همه چیز

چشم روشن به سبزه گردد نیز

شاه از آن سرخ‌سیبِ شهدآمیز

خواست افسانه‌ای نشاط‌انگیز

گفت ازین گوهر نهنگ‌آویز

چون گریزم که نیست جای گریز

مرد بخرد ستد ز دست کنیز

پس در انگشت کرد و داشت عزیز

من و بهتر ز من هزار کنیز

از زمین‌بوسی تو گشته عزیز

لعل بِستان و آنچه دارم چیز

بدهم خط بدانچه دارم نیز

آگه از علم و از کفایت نیز

پارسایی‌ش بهتر از همه چیز

بیستون همه ستون انگیز

کشته فرهاد را به تیشه تیز

سنبل از خوشه‌های مشگ انگیز

بر قرنفل گشاده عطسهٔ تیز

خوار کن خلق را به جاه و به چیز

تا بمانی به چشم خلق عزیز

از زر و گوهر و غلام و کنیز

در ولایت نماند کس را چیز

سوی خرگاه راند مرکب تیز

دید پیری چو صبح مهر‌انگیز

وانچه بود از معاش و مَرکب و چیز

همه بستد حیات و حشمت نیز

شاه حالی بدو سپرد کنیز

نه تهی بلکه با فراوان چیز

آسمان زیر دست خواهی‌، خیز‌!

پای بالا نِه‌، از زمین بگریز