عالمی پر ز آتش و تف و دود

بهتر از یک سخن که راز تو بود

چشمهٔ آفتاب ابر آلود

تشت شمعی میان تودهٔ دود

کرم را از ظهور نبود بود

که بسوزد ولیک نبود دود

نسبت از وی گرفت خلد خلود

خلد گشت از وجود او موجود

من درو دیده‌ام که از پی سود

تا ابد هم چنانش خواهد بود

تیغ بهرامشاه بن مسعود

خصم را همچو آتش موقود

پیش بهرامشاه بن مسعود

ظفر و فتح با رکوع و سجود

شاه شاهان یمینِ دین محمود

که از او گشت زنده رادی و جود

به ایاز آن زمان سبک فرمود

که سخن بیش از این ندارد سود

گفتش ای مادر آن قضایی بود

چون قضا رفت زاری تو چه سود

همچنین شاه ماضی با جود

ناصرِ دین سرِ کرم مسعود

شاه چون عادلست باید بود

با سپاه و رعیّت از پی سود

گفتم این کیست وین که شاید بود

کو برآورد از تن من دود

زن نگردد اگر ز من خشنود

در قیامت چه زار خواهد بود

زال را گفت هان شدی خشنود

از تو بر رهزنان نصیب این بود

گنه مرغ بی‌زبان ز چه بود

من برآرم ز روزگار تو دود

آن یکی پای او چو پای تو بود

ایزد از من شود بدان خشنود

شاه شاهان یمینِ دین محمود

که جهان را به عدل بُد مقصود

ورنه جنگ ترا بسیچم زود

از تو و ملک تو برآرم دود

از رعیّت شهی که مایه ربود

بُن دیوار کَند و بام اندود