سبزی سبزه ذاتی ار بودی

نشدی شعله سیه دودی

اذکرونی اگر نفرمودی

زهره‌ی نام او کرا بودی

گاه عبدی و گاه معبودی

چه عجب چون غلام محمودی

دایماً چون دو دست اهل دعا

هر دو پایش بر آسمان بودی

غالباً جز به گاه وجد و سماع

کف پا بر زمین نمی‌سودی

عجب ای ترک بی وفا بودی

چه شد آن عهدها که بنمودی

چه شد آن لطفها که می بودت

چه شد آن وعده ها که فرمودی

به وفاهر چه ما بیفزودیم

[...]

تا که از پرده جلوه بنمودی

دل خلقی ز جلوه بربودی

هر که مهرت به جان خرید نبرد

بهتر از این به رایگان سودی

در دلم عشق ات آتشی افکند

[...]

مغز اگر در کدوی من بودی

کی تنم راه جنگ پیمودی

شه به هر سو که عزم فرمودی

شاه و موکب سوار خر بودی